Corona wandeling Klompenpad Zoddenpad Westbroek: Zompige Zodden en weidse wateren!

Fluitende vogeltjes, tjilpende krekels, blatende schapen en een kraaiende haan zorgen voor een prachtig, gevarieerd concert. Mijn voetstappen kraken en knarsen in de maat op het zandpad. Ik voel de zonnestralen op mijn gezicht en een zacht briesje waait door mijn haren. Tot ver aan de horizon zie ik groene natuur. Ik adem diep in en uit en kom tot rust.

Vandaag vertrek ik redelijk op tijd voor mijn wandeling. Ik hoop zo de drukte op zondag voor te zijn, zeker met dit lekkere weer. Ik ga richting Westbroek voor het Zoddenpad. Ik had eigenlijk een trage tocht uitgezocht, maar heb even geen zin in een routebeschrijving. Ik heb behoefte aan mijn hoofd leeg wandelen en dat lukt beter als ik gewoon domweg bordjes kan volgen.Voor het eerst ook weer iets verder weg, niet meer in mijn achtertuin, maar wel binnen een half uur te bereiken, onder de rook van Utrecht.
Ik start vanaf de parkeerplaats van het Bert Bospad. Door het hekje sta je meteen midden in de natuur, met veel waterplassen en weidse vergezichten. Het is nog heerlijk rustig en ik lijk een tijdje alleen op de wereld. Een paard in de wei komt even kijken bij het hek, maar heeft niet echt zin in een praatje.Er zwemmen waterhoenkuikentjes en jonge, schattige zwaantjes (zeker niet lelijk) op de plassen in de buurt van hun bezorgde moeders. Ik zie en hoor vele watervogels.
Je ziet in dit landschap de sporen van de veen- en turfwinning, die hier een belangrijke rol gespeeld heeft. Ik wandel hier ook langs de zompige Zodden, waar het pad zijn naam aan dankt.Ik vind deze benaming heel grappig. Zodde betekent laag en moerassig land. In de vroegere moerassen in dit gebied hoopten afgestorven planten zich op in duizenden jaren op en zo ontstonden dikke veenlagen.
Na 5 kilometer kom ik aan het einde van het Bert Bospad op een verharde weg. Hier is het meteen een stuk drukker met fietsers. Echt een zondagochtend. Ik kies ervoor om de routeverlenger te nemen, die brengt me in het natuurgebied “Einde Gooi”.Eerst een lang, mooi, smal pad met veel Fluitekruid erlangs. Aan de ene kant uitzicht op sloot, weiland, een verdwaalde boerderij, aan de andere kant weiland en bos. Een beschut pad, waar ik geen wandelaar tegen kom. Maar dan kruist opeens een mountainbiker mijn pad. Ik schrik me wild! Die had ik niet verwacht. Ook later in het bos, kom ik nog een paar keer mountainbikers tegen (het is geen mountainbikeroute), behalve dat ze door het bos scheuren, schreeuwen ze ook nog hard tegen elkaar.
Ik loop een rondje door het (verder) stille bos en wandel over hetzelfde lange, beschutte pad terug en kom weer uit op de Kanaaldijk. Opeens valt het me op dat er regelmatig kleine motorvliegtuigjes opstijgen en rondvliegen. Sommigen met een zweefvliegtuig erachter. Het is gedaan met de rust en de stilte.
Op deze Kanaaldijk is het druk met fietsers (het is zondagochtend). Maar de weg is breed genoeg, dus dat is geen probleem. Ik zie in de app dat ik hier op de grens van de provincie Utrecht en Noord Holland loop. Een stuk verderop wordt de verharde weg een pad met twee smalle betonnen sporen die later overgaan in twee schelpenpaden.
Dit pad loopt langs het Tienhovensch kanaal. De omgeving is prachtig, het weer is heerlijk. Maar het pad is door de vele fietsers veel te druk. Eigenlijk is er daardoor geen plek voor voetgangers op dit pad. Die fietsers verwachten allemaal dat ik een stap opzij doe, maar de berm loopt schuin af, niet echt fijn. Op een gegeven moment ga ik in het midden lopen en word ik links en rechts ingehaald door fietsers. Gezellige, vriendelijke dagjesfietsers, maar ook fanatieke, nietsontziende racers. Anderhalve meter is al helemaal niet mogelijk. Ik geniet een stuk minder van het mooie landschap en ik vind de wandeling opeens veel minder leuk zo. Ik ben blij als ik aan het einde van het pad op de verharde weg naar links moet en het blijkt dat de meeste fietsers rechtdoor gaan.
Pfoe, weer even rust…. als ik een bocht omloop zie ik in de verte opeens een oude molen.En deze molen begint op het moment dat ik stil sta om ernaar te kijken opeens te draaien. Echt een leuk gezicht. Er blijven dan ook meer mensen stilstaan om te kijken. Ik lees de geschiedenis van deze molen, genaamd “de Trouwe Waghter”. Hij dankt zijn naam aan de rol die hij speelde voor onderduikers in de Tweede Wereldoorlog. De toenmalige molenaar gaf door middel van diverse wiekstanden signalen door. Wat een held die molenaar!
Een stuk verderop wandel ik via een hek weer de weilanden van de Oostelijke Vechtplassen in. Hier geen fietsers en weinig wandelaars en prachtige natuur. De wolken die tijdens de wandeling op het fietspad (heel toepasselijk en passend bij mijn stemming op dat moment) steeds donkerder werden, trekken weg en de zon schijnt weer volop.De kleuren zijn dan weer helder: blauwe lucht met witte schapenwolkjes, groene weilanden. Het uitzicht is weer weids.Ik klim over de verschillende opstapjes die op mijn pad komen en geniet.
Ik wandel tussen de schapen en door de wei van een groot paard, dat mij gelukkig niet ziet😅. De laatste kilometer wandel ik over de kerkdijk, terug naar mijn beginpunt. Na 18,5 km ben ik terug op het Bert Bospad.

Het zompige Zoddenpad ligt in een prachtige omgeving met weidse uitzichten. Ik heb er echt van genoten, maar ik raad iedereen af om dit in het weekend (zondagochtend/middag) te wandelen.