Camino Ingles Proloog: het aftellen is begonnen

Het aftellen voor mijn Camino Ingles is nu echt begonnen, nog 4 nachtjes en dan vlieg ik naar Spanje, La Coruna. Eigenlijk telde ik al een tijdje, maar er waren eerst nog wat feestelijkheden die eerder plaatsvonden waar ook voor geteld kon worden, zoals mijn 50e verjaardag en Irene haar 21e verjaardag. Voor Irene was er vrijdag een 21 diner. Ik vierde zelf mijn 50e verjaardag met een besloten groep familie en vrienden. Als verjaardagskado kreeg ik van velen een bijdrage voor mijn rugzak en andere leuke Camino-kadootjes. Ik draag mijn familie en vrienden zo dus met mij mee (op mijn rug en in mijn hart). Zondagochtend tijdens de parochiezondag in de kerk heb ik de zegen voor mijn reis gevraagd en gekregen. Vooral de gezongen zegen aan het einde van de viering bezorgde me kippenvel en kwam rechtstreeks in mijn hart aan. Ik was mijn credential (voor de stempels) vergeten mee te nemen gisteren, dus deze stempel heb ik vanochtend nog even opgehaald.

Hoe het ooit begon.
Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het wandelen van het Pieterpad met mijn vriendin Marion. Eigenlijk zou ik maar één weekend met haar meelopen, maar het is zo gezellig en bevalt zo goed, dat we het hele pad samen verder hebben gelopen. (Nog één weekend en dan zijn we klaar met dit pad). Marion vertelt tijdens één van deze wandelingen dat ze ooit nog eens naar Santiago wil gaan lopen. Dat is voor mij voor het eerst dat ik van het fenomeen Santiago de Compostella hoor en ik ben me daar eens in gaan verdiepen. Het spreekt me enorm aan en het lijkt me wel wat voor later als ik met pensioen ben of zo. Via facebook kom ik bij “In balans op weg” terecht. Mieke begeleidt wandelingen naar Santiago en dat klinkt me heel goed in de oren, want: stel je toch voor dat je geen slaapplaats kunt vinden na een dag wandelen en je staat daar alleen? Het begint te kriebelen en mijn pensioen is toch nog wel ver weg…. Ik ben afhankelijk van schoolvakanties en ik neem een optie op een reis in de zomervakantie van 2018. Vlak voor mijn 50e verjaardag, na het afronden van mijn drie-jarige studie. Kan ik tijdens deze pelgrimstocht op een rijtje gaan zetten wat ik wil gaan doen met de rest van mijn leven.

Via facebook kom ik vervolgens ook terecht bij “Pelgrimswegen in Nederland, België en Duitsland”. Hiervan zijn mensen lid die al naar Santiago zijn geweest, of er graag naar toe willen in de toekomst. Ik meld me aan voor een wandeling met Irene van “Op stap met Irene” op het Pelgrimspad. Een gezellige wandeling met gelijksgestemden, heel erg genieten, het wandelvirus groeit groter.
Als het in het najaar van 2017 niet zo goed met me gaat op mijn werk voor de groep en ik hiermee stop omdat ik rust nodig heb, krijg ik het advies om niet thuis te blijven zitten. Ik besluit op mijn eigenlijke werkdagen het pelgrimspad te gaan lopen. Het pelgrimspad loopt van hartje Amsterdam via Den Bosch naar Maastricht (en Visé). Het wandelen van dit pad is helend en geeft me nieuwe inzichten, waardoor ik spannende keuzes durf te maken. Ik rond mijn 3 jarige studie Professioneel Comuniceren bij Phoenix af. Ik neem afscheid van de school waar ik 16 jaar gewerkt heb. En neem afscheid van 27 jaar juf zijn. Ik start mijn eigen praktijk als rouwbegeleider! Mooie stappen… het voelt goed.

De zomervakantie begint en ik verheug me op mijn Camino. Ik heb ondertussen al kennisgemaakt met Mieke (begeleider) en Patricia (deelnemer). Eerst gaan Charles en ik nog met zijn tweetjes op vakantie. Helaas loopt het vanaf dat moment anders. Mijn schoonvader krijgt een hersenbloeding en overlijdt na ruim een week aan de complicaties hiervan (een longontsteking). We zijn diepbedroefd, maar dankbaar dat hem verder leed bespaard is gebleven. We bereiden samen een prachtige eucharistieviering in de kerk voor, waarin kinderen en kleinkinderen een rol hebben en waarin we afscheid van hem nemen.
Mijn Camino gaat niet door, maar de tocht die ik met mijn familie doormaak op dat moment is veel belangrijker, waardevol en ook heel mooi. Het brengt ons als familie dicht bij elkaar.
Mijn schoonvader was mijn grootste fan op gebied van mijn wandelblog: hij vroeg altijd of ik weer gewandeld had en een link van het blog kon doorsturen en na ieder blog dat hij las kreeg ik steevast een email van hem hoezeer hij van mijn verhaal genoten had. Ik vraag me daarom regelmatig af hoe het kan dat mijn grote wandeltocht, waar hij zich ook op verheugde, nu niet door kan gaan.

Dat antwoord heb ik (denk ik) gevonden. Mijn schoonvader vond dat ik de pelgrimstocht wel in mijn eentje kon wandelen, zonder begeleiding op eigen kracht. En dat ga ik nu ook doen. Over 4 nachtjes vertrek ik…
Ik draag mijn pelgrimstocht op aan mijn schoonvader (vicarie pro heet dat in pelgrimstermen). Ik neem een beetje van zijn as mee in mijn rugzak en ga dat op een plek die goed voelt uitstrooien.
Dus over een paar dagen ga ik zelf op pad, maar niet alleen….